Kennen jullie dat knagende schuldgevoel?
Ken je dat? Dat je uit je slof bent geschoten naar je kind toe en achteraf spijt hebt. Of die keer dat je te laat op school aankomt om je kind op je halen. Of een lelijk woord dat over je lippen floept als er een stuntpiloot voor je op de weg zit en je kind op de achterbank dat woord vervolgens doodleuk herhaald. Voorbeelden die je het gevoel kunnen geven dat je faalt als ouder. En dan dat schuldgevoel achteraf……. ‘zucht’. Ook ik maak er soms een potje van. Zo ook afgelopen zomervakantie.
Die keer op vakantie
Onze pleegdochter C. heeft veel moeite met eten. Dit vergt met enige regelmaat het uiterste van ons geduld. ‘Ik lust dit niet’, ‘Er zitten stukjes in de karnemelk’, ‘Het ijsje is te koud’, ‘Je maakt de happen te groot’. Deze keer waren het de stukjes ananas; ‘Mam, de ananas prikt op mijn tong’. Ik zucht en draai met mijn ogen. Het is de hele dag al bal met eten. Nu is er weer iets mis met de ananas.
Mijn reactie is met enige irritatie: ’C., ik word een beetje moe van al die smoesjes met dat eten. Normaal lust je ook ananas op je tosti of op de pizza. Niet zo moeilijk doen en gewoon een volgende hap nemen’. Dan zet C. een piepstemmetje op en zegt: ‘maar deze ananas prikt!’. Ik kijk haar aan en probeer mijn stem neutraal te houden: ’Ik tel tot drie en dan heb jij de volgende hap genomen. Doe je dat niet, dan help ik je door je even in de gang te zetten om na te denken’. Ze houdt haar lippen stijf op elkaar, ze weigert een volgende hap. Ik begin te tellen; ‘1……2………3’. De hap blijft op haar bord liggen, dus ik ga over tot actie.
Ik helpt C. naar het gangetje van de caravan en zet haar op de grond. Ook benoem ik dat het niet leuk vind dat ze haar ananas niet eet en zeg dat ze even kan gaan nadenken. Ik loop geïrriteerd terug naar buiten en neem weer plaats aan de tafel. C. heeft het inmiddels op een huilen gezet. Ik zucht.
Na een paar minuten ga ik weer naar haar toe en benoem dat ze weer aan de tafel mag komen zitten om de hap te nemen. C. loopt met mij mee en neemt plaats aan de tafel. Ze neemt de volgende hap en opnieuw wellen tranen op in haar ogen. Ik vraag wat er is. Celine zegt: ’Maar mama, deze ananas prikt echt heel erg in mijn mond.’ Dan besef ik mij dat ik fout zit. C. eet voor het eerst verse ananas bedenk ik mij. En verse ananas kan inderdaad een beetje prikken in je mond. En voor een gevoelig meisje kan dit prikgevoel nog vele malen intenser beleefd worden. Aiiiiiiii, een schuldgevoel bekruipt mij. Ik heb het echt totaal verkeerd aangepakt! Hoe stom!
Toen kwam mijn man met de volgende wijze woorden: ‘Ik heb eens ergens een hele goede quote gelezen, namelijk dat alle ouders falen’. Ik kijk hem glimlachend aan. Eigenlijk wel een geruststellende gedachte; ALLE OUDERS FALEN! Ja echt………allemaal! Ik geef C. een dikke knuffel en maak het weer goed met haar. Ze hoeft de ananas verder niet op te eten.
Heb jij ook weleens het gevoel dat je faalt?
Dat kan en is heel menselijk! Twijfel je of je het wel goed doet wat opvoeden betreft? Stuur dan even een berichtje. Een kindercoach is er namelijk niet alleen voor de kinderen, maar ook voor hun ouders! Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.