LEF! Faalangst training
Momenteel geef ik de LEF! Faalangsttraining. Een training die ik zelf heb ontwikkeld in opdracht van de Brede School, wat op zich al een toffe opdracht is! Ik ben dan ook ontzettend trots op het eindresultaat, maar natuurlijk ook heel benieuwd of het bij de kinderen met diezelfde enthousiasme wordt ontvangen. Aan de inschrijvingen ligt het in ieder geval niet, ik heb twee groepen vol!
Over gisteren;
Gistermiddag was de tweede bijeenkomst. We hebben gesproken met elkaar over wat faalangst is. Wat gebeurt er met je lichaam als je hersenen je wijs maken dat je iets niet kunt? Ik heb een verhaal voorgelezen over een meisje die een spreekbeurt moet houden in de klas en hier hartstikke zenuwachtig voor is. Ze checkt thuis honderd keer of ze haar verhaal kent, de PowerPoint goed loopt en of ze al haar materialen wel heeft. Op de dag van haar spreekbeurt is ze zo zenuwachtig dat ze last heeft van zweethanden, trillende knieën en buikpijn. Bij de start van haar spreekbeurt zijn de zenuwen het ergste. Maar na een paar zinnen ebt de spanning wat weg en gaat haar spreekbeurt super goed! En als klap op de vuurpijl krijgt ze een dikke 8! Dat ze zenuwachtig was, ze een pagina op de PowerPoint per ongeluk heeft overgeslagen en dat ze een jaartal onjuist heeft genoemd…….dat heeft niemand gemerkt!
Tijdens het lezen van bovenstaand verhaal neem ik halverwege even de tijd om de vraag te stellen: ‘herkennen jullie dit gevoel?’ Ik zie de kinderen elkaar een beetje afwachtend aankijken, maar uiteindelijk knikken alle acht hun hoofden. Ook tijdens het verhaal zie ik kinderen onderling blikken uitwisselen en wordt er geknikt als er herkenning is. En na afloop riepen de meeste kinderen: ‘dat heb ik ook!’ Gaaf! Gaaf om te zien dat de kinderen mogen ervaren dat ze beslist niet de enige zijn die last heeft van faalangst. Dat is de kracht van een groepstraining; herkenning en erkenning vinden bij elkaar. Zo waardevol!
Na het verhaal mochten de kinderen hun lijf tekenen en inkleuren waar ze spanning voelen wanneer ze denken iets niet te kunnen. Ook hier werden veel overeenkomsten zichtbaar. Veel genoemd werden hoofdpijn, buikpijn, kriebels in je buik en een warm gevoel hebben.
We hebben de bijeenkomst afgesloten met stoelendans. Hoe voelt het wanneer de muziek start en je rondjes om de stoelen loopt, wetende dat er een stoel te kort is? En hoe voelt het om als eerste af te vallen? Kinderen hebben tijdens de stoelendans allemaal kriebels gevoeld in hun buik. Gelukkig waren dit blije vlinders, omdat het spel zo leuk is. En de afvaller? Die baalde als een stekker, maar had de speciale taak gekregen om de muziek stop te mogen zetten. Plotseling was het helemaal niet meer erg om als eerste uit het spel te liggen.
Over volgende week
Nu de kinderen weten hoe spanning werkt, gaan we volgende week aan de slag hoe ze er zelf voor kunnen zorgen dat die spanning wegebt. De kinderen mogen dan gaan ervaren dat ze zelf wel degelijk grip kunnen krijgen op deze spanning.
En nu een beetje zelfreflectie
En hoe zit het met mijn spanning? Die ebt ook weg nu ik merk dat de training heel goed wordt ontvangen door de kinderen. Ik kijk alweer uit naar volgende week!
Om te stralen, moet je mogen falen!