Afgelopen zaterdag was het zo’n dag.
Ik heb binnenkort een belangrijk examen te halen en het desbetreffende studieboek (lees dikke pil) staart mij aan vanaf de keukentafel tijdens de lunch. Na de lunch moeten we naar zwemles met Celine, onze pleegdochter van 5,5 jaar oud.
We hebben nog een loos half uur over en ik vraag Celine wat ze dat half uurtje nog even wil doen. Ze vraagt of ik met de bal wil overgooien met haar. Ik denk aan die dikke pil en schud nee. Ik kan dat half uurtje voor zwemles nog even mooi gebruiken om een paar pagina’s te lezen. Celine kiest uiteindelijk voor spelen in de tuin. Stiekem baal ik een beetje, want de zon schijnt heerlijk en ik wilde mij nestelen in ons schommelei om te studeren. Ik spreek met Celine af dat het prima is als ze buiten speelt, maar dat ik echt even moet studeren. Mijn lieve man ziet mijn struggle en fluistert: ‘ik wil best alleen met Celine naar zwemles, dan heb jij even 1,5 uur om te studeren’. Ik denk na: ‘Nee, ik was vorige week ook al niet bij zwemles omdat ik een training had. Dan ben ik er vandaag ook al niet bij. Dat voelt niet goed’.
Er knaagt iets…
Ik ga in het ei zitten en pak mijn studieboek en marker. Na 10 min voel ik de ogen van onze kleine meid branden. Wanneer ik opkijk zie ik Celine mij hoopvol aankijken. Een schuldgevoel maakt zich van mij meester. Ik denk aan de woorden van manlief en zie mijzelf straks ver achter het glas zitten en kijkend naar onze kleine zwemster. Ik kijk nogmaals op, zie onze pleegdochter hoopvol naar mij kijken en neem een besluit. Nu ga ik even lekker 20 minuten qualitytime pakken met haar. Weg met dat studieboek!
Goed besluit!
Celine straalt van oor tot oor als reactie op mijn voorstel om lekker samen in het schommelei een boekje te lezen. Ze kruipt met een zelfgekozen boek op schoot en we hebben zoveel plezier samen! Mijn man heeft de zwemles voor zijn rekening genomen en ik zit zonder schuldgevoel thuis te studeren. Juist omdat ik heel bewust tijd en aandacht in onze pleegdochter heb geïnvesteerd, maakt dat ik zonder schuldgevoel zit te studeren. Want manlief kijkt nu naar haar zwemkunsten en na afloop ben ik lekker opgeschoten met studeren en heb ik weer alle tijd voor haar.
Conclusie
Mijn boodschap is aan ouders met eenzelfde schuldgevoel; plan bewust tijd in voor je kinderen en geef ze die momenten de volle aandacht. Kinderen genieten enorm van die quality-time. En dan kan je best andere momenten zonder schuldgevoel tijd voor jezelf pakken. Doen hoor!
Herken jij dat schuldgevoel?
Herken jij dat schuldgevoel? Of heb je het idee dat jouw agenda te weinig qualitytime met je kinderen toestaat? Ik geef met regelmaat de workshop Timemanagement voor ouders. Kijk even in mijn agenda wanneer de volgende plaats vindt. Je bent van harte welkom!