Pleeggezin
Met regelmaat krijg ik de vraag hoe het komt dat wij een pleeggezin zijn geworden. We zijn hier altijd heel open over en wil het daarom ook best met jullie delen. Gewoon even een kijkje in de wereld van adoptie en pleegzorg. Een wereld die best wel bijzonder is.
Mijn wens
Vanaf ongeveer de leeftijd dat ik wist dat ik moeder wilde worden (rond mijn 12e), wist ik ook dat mijn gezin geen doorsnee gezin zou zijn. Ik wilde later erg graag kinderen zonder toekomst een thuis bieden. Ik zou later kinderen adopteren, ik wist het zeker! Tijdens mijn eerste date met Chris kwam dit onderwerp eigenlijk al gelijk ter sprake. En Chris wilde daarna graag nog een keer op date met mij, dus mijn toekomstbeeld was gelukkig geen afknapper voor hem. Een paar jaar later zijn we gestart met de adoptieprocedure. We hebben de adoptiecursus gevolgd en hebben vervolgens een screening gehad bij de Raad van Kinderbescherming. Ons adoptierapport was klaar en we stonden op de ‘wachtlijst’ voor een adoptiekindje. Een wachtlijst van misschien wel jaren.
Stilzitten is niets voor ons
Chris en ik wilden deze wachttijd graag nuttig besteden en al wat ervaring opdoen in het ouderschap. We bezochten daarom een informatieavond over pleegzorg. Er volgende wederom een cursus, deze keer een pleegzorgcursus en ook weer een onderzoek. Na dat alles doorlopen te hebben, konden Chris en ik onszelf aspirant pleegouder noemen. We kozen voor crisisopvang met als voorwaarde dat, als er zich en adoptiekindje zou aandienen, we moesten stoppen met de crisisopvang. We hebben behoorlijk wat crisisplaatsingen gehad, variërend van een paar weken tot bijna een jaar. In totaal hebben twaalf pleegkinderen in ons huis ‘gewoond’. Een waardevolle periode waar we met uiteenlopende problematieken in aanraking zijn gekomen en heel veel opvoedervaring hebben opgedaan met diverse leeftijden. Een bulk aan ervaring waar ik in mijn dagelijkse werk veel profijt heb. Alleen het telefoontje voor adoptie bleef na 3 jaar wachten nog steeds uit. Wij waren inmiddels wel toe aan wat meer stabiliteit en hebben aangeven dat we graag een perspectief biedend pleeggezin zouden willen worden. Een pleeggezin waar kinderen tot volwassenheid mogen opgroeien. De adoptieprocedure hebben we stopgezet. Het toeval wil dat tegenover ons een gezinshuis is en de gezinshuis-ouder diezelfde periode een perspectief biedend plekje zocht voor C. (toen 1,5 jaar oud). Hier hoefden wij eigenlijk niet lang over na te denken. Ook omdat we C. al een beetje kenden, voelde dit super goed! Vijf maanden later was het zover, de rechter had uitspraak gedaan dat C. inderdaad mag opgroeien in een pleeggezin. Niet lang daarna woonde C. bij ons. Dat is alweer bijna 3,5 jaar geleden……….. de tijd vliegt!
Geen spijt
We worden vaak bedolven met complimenten over de keuze om pleegouder te worden. Gek genoeg voelt het voor mij niet als een keuze, want voor mij is het gewoon een vanzelfsprekend iets! En nee, het is beslist niet de makkelijkste weg. Maar als ik nog een keer twaalf jaar zou kunnen zijn, dan zou ik weer zo’n speciaal gezin willen vormen!