Geveld
Afgelopen vrijdag heeft de griep mij in zijn greep gekregen. En dat gebeurde precies op de dag dat onze dochter moest afzwemmen voor haar A-diploma. Ik heb die ochtend zoveel mogelijk plat gelegen om er die middag bij te kunnen zijn. Nou ja, plat liggen….. Vrijdag is wasdag bij ons en er liggen 3 grote hopen vuile was klaar om weggewassen te worden. Kleine moeite om de was in de wasmachine te stoppen toch? De wasmachine doet de rest en ik hoef het daarna alleen nog maar op te hangen. Dat lukt nog wel met een snotkop. Daarnaast hebben we een pup, die er echt om de 4 uur uit moet. Ik vind het zielig om haar de hele ochtend in de bench te stoppen ( t is nogal een ondeugend portret), dus ik installeer mijzelf met een kleedje op de bank om uit te rusten. Hond Suus denkt er alleen anders over en komt regelmatig mij verleiden tot een spelletje touwtrekken. Van bijslapen komt dus weinig.
Half één haal ik C. uit school. Samen lunchen we. C. kletst de oren van mijn wattenhoofd en is helemaal vol van het afzwemmen. Het lukt mij niet helemaal om mee te gaan in haar enthousiasme. Ik pers er een geforceerde glimlach uit toen ze mij verwachtingsvol aankeek aan het einde van haar betoog. Er bekruipt mij een schuldgevoel. Wat baal ik ervan dat ik mij juist vandaag op deze speciale dag zo belabberd voel.
Op naar het zwembad
Om 15:15 vertrekken we richting zwembad. De paracetamol doet zijn werk en in mijn tas zit een voorraad zakdoeken. C. zwemt de sterren van de hemel en laat na afloop vol trots haar diploma zien. Geweldig! En het geeft mij een goed gevoel dat ik haar, ondanks die rotgriep, toch heb kunnen supporten aan de zwembadrand.
Schuldgevoelens
Zaterdag en zondag heb ik grotendeels in mijn bed doorgebracht. En oei oei oei, wat vind ik dat moeilijk! Ik denk aan de was, die inmiddels droog aan de waslijn hangt. Ik hoor de pret die dochter en manlief hebben in de woonkamer en vraag mij af waar ze zo om moeten lachen samen. Ik kan bijna mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, maar mijn lijf wil echt dat bed niet uit. Op een ander moment hoor ik (fijn zo’n oud huis met houten vloeren) dat C. heel graag wat aan mij wil laten zien, maar dat manlief haar helpt herinneren dat ik ziek ben en waarschijnlijk lig te slapen. Weer bekruipt mij een schuldgevoel van een falende moeder liggend in dat bed. Gelukkig heeft manlief alles prima onder controle, maar ik merk dat ik het lastig vind om mijn schuldgevoelens los te laten. Ik trek mijn sloffen aan en ga gauw naar beneden om weer even bij mijn gezin te kunnen zijn.
Ziek is ziek, maar wat is ziek zijn voor een moeder toch moeilijk! Herkenbaar?