Ben ik wel zo stoer?
Ik ben best een stoere moeder dacht ik. Maar er zijn soms ook momenten dat ik dat toch echt anders ervaar. Zoals bij deze gebeurtenis in juni;
C. gaat namelijk vandaag op schoolreis. Amper 2,5 week zit ze nu in de kleuterklas van het speciaal basisonderwijs. En dan nu dus al gelijk mee op schoolreis! Mijn kleine dappere meid, met de bus een hele dag naar Avifauna. Onze meid die het normaal gesproken in de dierentuin nauwelijks 2,5 uur uithoudt omdat ze compleet overprikkeld raakt………..nu een hele dag met haar klas op pad. Onze meid met… en zeer moeilijke eter, zal het allemaal wel goed gaan vandaag?
Op schoolreis
Het is een warme dag, zal ze wel voldoende drinken? Zelf had ze er enorm veel zin in vanmorgen. De juf heeft haar heel goed voorbereid en ze wist mij tot in de detail te vertellen hoe de dag vandaag verlopen gaat. Super goed gedaan van de juf, want door haar goed voor te bereiden was C. er eigenlijk heel relaxed eronder. Totdat ze op haar stoeltje in de klas zat met haar schoolhesje veel te groot om haar heen gedrapeerd. Ze lijkt nu nog kleiner. Ik geef haar nog een dikke knuffel en wens haar heel veel plezier. Toen ik de klas uitliep keek ik nog even om. Daar zit ze, onze lieverd met die knal roze zonnebril op haar neus, wat stilletjes voor zich uit te kijken. Ik klamp de juf aan om toch nog maar even te delen dat C. het stiekem best spannend lijkt te vinden. De juf belooft goed voor haar te zorgen en geeft mij een dikke knipoog. Ik geef C. nog snel een handkus en loop de klas uit. Waarvan ik dacht dat mij dat nooit zou overkomen gebeurde, tranen prikken in mijn ogen op de fiets terug naar huis. Ik slik de brok in mijn keel weg. Probeer mij groot te houden, want nee toch, ik ben toch niet zo’n moeder die staat te huilen als haar kind op schoolreis gaat? Dan veeg ik de eerste traan van mijn wang……….wel dus!